Hertme, veilig en beschut

Het ligt er veilig en beschut. Verscholen tussen uitbundig lover, waar een klein torentje zijn piek eigenwijs boven uitsteekt. De wegen er naar toe zijn smal, maar wie er eenmaal is aangekomen is welkom. Blijft welkom. Zoals het in Twente betaamt. Hertme. Het kleine kerkdorp, waar het soms net lijkt of de tijd er geen vat op krijgt. Akkoord, er is nieuwbouw, en een gemeenschapscentrum. Maar het blijft altijd die ontspannen sfeer ademen, die men elders niet meer kent. Verweg van al het gehaast en geraas. Hemelsbreed mag de Stroom Esch, met al die jachtige bewoners, beangstigend naderbij komen, het zal Hertme toch nooit overvleugelen. In Hertme lijkt alles klein. De kerk is niet uitbundig van omvang. Het kerkhof is niet groot. Zelfs de glasbak, als dat dan als teken van de tachtiger jaren mag worden opgevat, is van een bescheiden formaat. En de parochie? Ach, het zal niet de kleinste zijn in dit ondermaanse. Maar groot? Verre van dat. Niet zelden schuilt in het kleine iets groots. Groots in elke betekenis die er aan dat schijnbaar simpele woord gehecht kan worden. Dat leren de ervaring en de historie. Hertme kan als één man opstaan als het moet. En heeft dat ook bewezen. In de over- tuiging dat juist, wanneer je klein bent, je extra hard moet knokken voor je wensen en verlangens. Want iets wat klein is, is niet zelden hecht. En Hertme is hecht. Ook als het gaat om de geloofsbeleving. Door de eeuwen heen zijn ze allemaal het katholicisme trouw gebleven. Generatie op generatie prezen ze de Heer in zijn Almachtige Goedheid. De boze buitenwereld heeft er nooit vat op gekregen. Noch in de Reformatie, noch in de eeuwen daarna. En als ze al gewankeld hebben in hun geloof, dan was het slechts voor de duur van een gedachte, die als een zuchtje wind verdween. Al die generaties, door de eeuwen gesterkt door het geloof, hebben geschiedenis gemaakt. En ook Hertme gemaakt tot wat het nu is: een kleine, hechte Rooms- Katholieke gemeenschap. Waar de muzikanten van de fanfare de wangen bol blazen, als ze de eerste communicanten begeleiden bij het verlaten van de kerk. Steevast dat rondje makend door een stuk van de tuin. Waar altijd, aan de rand van het volle kerkhof, men nog een kort gebed zegt en een kruisje slaat. Waar het goed geloven was en is.   Deze website wil een overzicht geven van die Rooms-Katholieke historie van Hertme. Historie die Hertme heeft gevormd en gekneed tot wat het nu is. En wat, zo moge men toch hopen, altijd zal blijven: een lief, goed, klein dorp. Verscholen in het lover. Ongrijpbaar voor die boze, jachtige buitenwereld. Tweehonderd jaar St. Stephanusparochie in Hertme. Het zou er bijna op lijken dat het daarmee allemaal is begonnen. Dat het beschrijven van de historie van deze kleine gemeenschap niet meer is dan het beschrijven van een handvol ijverige pastoors die de herderlijke bediening van de Hertmer zielen tot taak had. Het zou onjuist zijn. De ge- schiedenis van Hertme is meer dan 200 jaar St. Stephanusparochie. Want wat is nou welbeschouwd een periode van 200 jaar, gezien in het licht van de eeuwigheid? Dat is ook tevens het frustrerende van iedere geschiedschrijver: vrijwel nauwkeurig kan hij aangeven waar zijn verhaal moet beginnen. Maar waar het eindigt, daarop moet hij het antwoord verschuldigd blijven. Omdat de vraag verborgen ligt in het duister van de toekomst. Ook deze site kan niet meer dan een stuk historie beschrijven. Een stuk historie, dat eindigt Anno Domini 1988. Hoe de geschiedenis zich verder ontwikkelt, daarover zullen anderen zich, vele jaren na nu, moeten buigen. Wanneer ze weten hoe de toekomst zich heeft ontwikkeld.