Pastoor Zoetebier

Pater Zoetebier is 67 jaar wanneer, hij, als half- time pastor-deservitor, in de parochie Hertme wordt geïnstalleerd. Maar zijn leeftijd weerhoudt hem niet om zich op onnavolgbare wijze te manifesteren in het kerkdorp. Onder hem wordt in 1983 het interieur van de kerk gerestaureerd. Op twintig jarige leeftijd was Johannes Hermanus Zoetebier vanuit Borne naar Kaatsheuvel vertrokken: naar de school 'voor late roepingen' van de Missie van de Heilige Familie. In 1945 wordt hij gewijd en het jaar daarop vertrekt hij naar de missie in Borneo. Hij werkt er ondermeer onder de Dajaks, de koppen- snellers en krijgt als missionaris ondermeer te maken met de 'adat', het gewoonterecht. Na vele jaren in de tropen zijn goede werk te hebben verricht keert hij, na een zware ziekte, pas in 1980 terug naar Nederland. In juli van het jaar 1980 begint hij in Hertme met zijn herderlijke taak. De officiële benoeming volgt pas op 1 februari 1981. Hij voelt zich al snel thuis in Hertme en noemt zijn parochianen: 'beste leu'. Kieskeurig is hij allerminst. Voor zijn definitieve benoeming, hadden andere pastoors Hertme geweigerd. De reden daarvoor lag in het feit dat men kritiek had op de pastorie: te groot en te oud. Pater Zoetebier wuift dat van zich af: 'Dit is een paleis. Ik heb in m'n leven vaak alleen onder een rieten matje geslapen'. Of het was dat Jezus ook een visser was, of om de blijmoedigheid waarmee de pater zijn parochianen, maar ook anderen, tegemoet trad, zal wel voor eeuwig geheim blijven: zeker is dat Johan Zoetebier in de korte tijd dat hij in Hertme is, zich bijzonder geliefd weet te maken. Katholie- ken noemde hij, 'roodbonten', niet-katholieken, 'zwartbonten'. Maar voor hem is uiteindelijk toch een ieder gelijk: een mens. Met hetzelfde gemak waarmee hij een bezoek brengt aan bejaarden, neemt hij tussen de jongeren plaats op de barkruk. Somtijds klagend over het feit dat zijn bromfiets weer nukkig dienst weigert. Hij ontpopt zich in Hertme als een menslievend priester en staat daarom in hoog aanzien. Hij laat de werkgroepen en besturen tot ontplooiing komen, delegeert, maar houdt overzicht. Betut- telt niet, maar motiveert. Meestal met de woorden: 'Dat kun jij wel, joh'. Vergevingsgezind en liefdevol, altijd de helpende hand biedend en altijd de ander op de eerste plaats, zijn typeringen van pater Zoetebier. De man die een hekel heeft aan lange vergaderingen. En al te lange disputen afkapt met 'Est hora': Het is tijd. Over een agenda beschikt hij niet, evenmin heeft hij een huishoudster. Hij eet elke dag bij overbuurman Schabbink op de Kolk. Op 71-jarige leeftijd overlijdt de geliefde pater Johan Zoetebier na een korte ziekte in het Gerardus Majella Ziekenhuis in Hengelo. Een long- embolie in de vroege ochtend van maandag 14 mei 1984 wordt hem noodlottig. De man, op wie de zware tropenjaren schijnbaar nooit vat hadden gekregen, wordt door een grote menigte naar zijn laatste rustplaats begeleid. De uitvaart vindt plaats in het Openlucht- theater, de kerk zou te klein zijn geweest. De onverbeterlijke optimist Zoetebier, die altijd zei: 'Ik maak het best, ik doe nog fluitend mijn werk', was een veilige haven binnengelopen. Bisschop Demarteau, onder wie pater Zoetebier in Borneo had gediend, sprak tijdens de uitvaart, de juiste woorden: 'In zijn hart was plaats voor veel en velen'.